Θέματα δυσλεξίας

Λόγος πολύς γίνεται σήμερα για τη δυσλεξία. Γονείς και εκπαιδευτικοί μιλάμε για αυτήν ανοιχτά, ξέρουμε τα συμπτώματά της, παρακολουθούμε εκπομπές και ενημερωνόμαστε. 

Μέχρι να μας χτυπήσει την πόρτα. Γιατί για τη δυσλεξία ενημερωνόμαστε. Για τα παιδιά και τους ενήλικες που παρουσιάζουν δυσλεξία, δεν ξέρουμε τίποτα. Ούτε για τις οικογένειες που την αντιμετωπίζουν, ούτε για τις τάξεις όπου παρουσιάζεται, ούτε για τους δασκάλους που παλεύουν μαζί της. 

Αυτό το θέμα είναι που με απασχολεί εδώ και πολλά χρόνια. Από τότε που σαν μαθήτρια δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί κάποια παιδιά δυσκολεύονται τόσο. Πώς γίνεται να ζορίζονται τόσο μέσα στην τάξη ενώ στο διάλειμμα αποδεικνύονταν τόσο έξυπνα και εφευρετικά; Αργότερα, σαν δασκάλα Αγγλικών, διάβασα πολύ και παρακολούθησα με ενδιαφέρον κάθε σεμινάριο και πρόγραμμα επιμόρφωσης που μπόρεσα να βρω, ώστε να μάθω τι είναι Δυσλεξία. Έμαθα το μάθημά μου καλά, ωστόσο πάντα είχα την αίσθηση οτι κάτι ακόμα μπορούσα να μάθω. Οι προσευχές μου εισακούστηκαν και κάποια καλή μοίρα αποφάσισε ο γιος μου να έχει Δυσλεξία! 

Ζώντας μαζί του, διδάσκοντάς τον και συνεχίζοντας την έρευνα και τη μελέτη μου βίωσα την άλλη πλευρά αυτής της δυσκολίας. Έμαθα πολλά, κατέληξα σε συμπεράσματα που δεν θα μπορούσα να φτάσω αν δεν είχα εμπλακεί με αυτόν τον τρόπο και σε αυτόν τον βαθμό με αυτόν τον τομέα της διδασκαλίας. 

Συζητώντας με γονείς, αλλά κυρίως με παιδιά και δασκάλους, κατάλαβα οτι πρέπει να μοιραστώ όσες γνώσεις, εμπειρίες και σκέψεις απέκτησα ώς τώρα και φυσικά όσες θα αποκτήσω στο μέλλον. 

Αυτός είναι ο στόχος αυτού του blog. Να στείλει πίσω στον κόσμο τη γνώση που μου έδωσε και να ζητήσει ακόμα περισσότερη. 

Πιστεύω ακράδαντα οτι κάποιος που διδάσκει μια γλώσσα πρέπει να έχει πρωτεύοντα στόχο την επικοινωνία. Άλλωστε για ποιό λόγο να αφιερώσει κάνεις τη ζωή του μαθαίνοντας κανόνες και γλωσσικά φαινόμενα αν δεν πρόκειται να τα χρησιμοποιήσει για να επικοινωνήσει; Σκοπός μας πρέπει να είναι να βοηθήσουμε ανθρώπους να βρούν τη φωνή τους σε μια πάγκόσμια κοινωνία. Ονειρεύομαι οι μαθητές μου να μπορούν να σταθούν ισάξια δίπλα σε οποιονδήποτε συνάνθρωπό τους και να εκφράσουν τον εαυτό τους. Να μιλήσουν για τα όνειρά τους, τις ρίζες τους. Να διεκδικήσουν τη θέση τους στον κόσμο, να χαρούν τα ταλέντα τους και να δημιουργήσουν ελεύθερα. Είτε έχουν, είτε δεν έχουν Μαθησιακές Δυσκολίες.

Ξέρω οτι σε κάποια αυτιά οι απόψεις μου θα ακουστούν ποιητικές, ουτοπικές και με ολίγη απο ρόζ συννεφάκι. Ευτυχώς δεν είναι καθόλου έτσι. Αποτελεί πλέον πανευρωπαϊκό στόχο μια τέτοια αλλαγή στην εκπαίδευση. Το εκπαιδευτικό σύστημα αποδομείται και ξαναστήνεται με καινούριους στόχους. Η επικοινωνία, η κριτική σκέψη, η διαχείρηση και επίλυση προβλημάτων, η συνεργατικότητα, η λήψη αποφάσεων, η ευελιξία στις αλλαγές, η ενσυναίσθηση και άλλες πολλές δεξιότητες είναι πλέον αναγκαίες στον άνθρωπο του 21ου αιώνα. Πάμπολλες έρευνες και προγράμματα διεξάγονται αυτή τη στιγμή ώστε η εκπαίδευση να αφήσει οριστικά το βιομηχανικό πρότυπο του 19ου αιώνα. 

Με αυτό τον στόχο και σκοπό ξεκινάω την επικοινωνία μας. Θα χαρώ να ακούσω απόψεις, σχόλια και εμπειρίες σας. 

Κλείνω με την ομιλία του sir Ken Robinson, εκπαιδευτικό σύμβουλο, συγγραφέα και ειδικό δημιουργικής σκέψης.