Dyslexia friendly

Τελικά, γιατί πρέπει να μάθουμε Αγγλικά; Για να θέσω το θέμα μου ξεκάθαρα, αυτό που με προβληματίζει σήμερα είναι το κίνητρο και η στοχοθεσία σαν βασικές αρχές και προϋποθέσεις μιας επιτυχημένης διδακτικής προσέγγισης. Έχουν γίνει πολλές έρευνες από ειδικούς της ψυχολογίας, της κοινωνιολογίας και πλήθος άλλων ειδικοτήτων  σχετικά με την αξία του κινήτρου στην ένταση και το αποτέλεσμα κάθε προσπάθειας. Με άλλα λόγια πότε κάνουμε κάτι με καλύτερα αποτελέσματα. Για εμένα όμως την πιο σίγουρη απάντηση τη δίνουν η κοινή λογική και το κοινό αίσθημα που όλοι διαθέτουμε. Πότε έχουμε περισσότερες πιθανότητες να κάνουμε κάτι επιτυχημένα και σε βάθος χρόνου; Όταν κάποιος ή κάτι  μας αναγκάζει; Όταν το επιβάλλουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας; Όταν αυτό που κάνουμε μας προσφέρει άμεσα χαρά και ικανοποίηση; Νομίζω πως η απάντηση έρχεται αυτόματα. Κάτι που μας αρέσει και μας προσφέρει ευχαρίστηση, συνήθως το κάνουμε καλά και συνεχώς βελτιωνόμαστε σ' αυτό. Αν το επιβάλλουμε οι ίδιοι στον εαυτό μα

Λόγος πολύς γίνεται σήμερα για τη δυσλεξία. Γονείς και εκπαιδευτικοί μιλάμε για αυτήν ανοιχτά, ξέρουμε τα συμπτώματά της, παρακολουθούμε εκπομπές και ενημερωνόμαστε.  Μέχρι να μας χτυπήσει την πόρτα. Γιατί για τη δυσλεξία ενημερωνόμαστε. Για τα παιδιά και τους ενήλικες που παρουσιάζουν δυσλεξία, δεν ξέρουμε τίποτα. Ούτε για τις οικογένειες που την αντιμετωπίζουν, ούτε για τις τάξεις όπου παρουσιάζεται, ούτε για τους δασκάλους που παλεύουν μαζί της.  Αυτό το θέμα είναι που με απασχολεί εδώ και πολλά χρόνια. Από τότε που σαν μαθήτρια δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί κάποια παιδιά δυσκολεύονται τόσο. Πώς γίνεται να ζορίζονται τόσο μέσα στην τάξη ενώ στο διάλειμμα αποδεικνύονταν τόσο έξυπνα και εφευρετικά; Αργότερα, σαν δασκάλα Αγγλικών, διάβασα πολύ και παρακολούθησα με ενδιαφέρον κάθε σεμινάριο και πρόγραμμα επιμόρφωσης που μπόρεσα να βρω, ώστε να μάθω τι είναι Δυσλεξία. Έμαθα το μάθημά μου καλά, ωστόσο πάντα είχα την αίσθηση οτι κάτι ακόμα μπορούσα να μάθω. Οι προσευχές μου εισακούστη