Dyslexia friendly

Συνόδεψα μια προηγούμενη ανάρτησή μου με την οπτικοποιημένη ομιλία του Sir Ken Robinson , όπου αναφερόταν στη δημιουργία του υπάρχοντος εκπαιδευτικού συστήματος  με βάση το βιομηχανικό πρότυπο του 19 ου αιώνα. Και βέβαια ο Ken θα χαρεί να μάθει ότι συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Αυτό όμως που θα ήθελα να προσθέσω είναι ότι εκτός από το βιομηχανικό πρότυπο, το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα βασίζεται  και στην έννοια της δημοκρατίας.  Η εκπαίδευση έγινε προσιτή σε όλους, ανεξαρτήτως οικονομικού ή κοινωνικού υπόβαθρου. Όλοι μπορούσαν να επωφεληθούν από  ένα κοινό ξεκίνημα στη ζωή και ίσες ευκαιρίες στην εξέλιξή τους. Αντίστοιχα, το σύστημα αξιολόγησης εξασφάλιζε την αξιοκρατία και  έκανε χρέη «σύμβουλου επαγγελματικού  προσανατολισμού». Με λίγα λόγια, όλοι ξεκινούσαν να μαθαίνουν γράμματα. Αυτοί που «τα έπαιρναν» συνέχιζαν στις ανώτερες  βαθμίδες, αυτοί που δεν «τα έπαιρναν» μάθαιναν μια τέχνη ή/και επάνδρωναν διάφορες θέσεις  στη βιομηχανία και τη βιοτεχνία, αφού είχαν εξασφ

Τελικά, γιατί πρέπει να μάθουμε Αγγλικά; Για να θέσω το θέμα μου ξεκάθαρα, αυτό που με προβληματίζει σήμερα είναι το κίνητρο και η στοχοθεσία σαν βασικές αρχές και προϋποθέσεις μιας επιτυχημένης διδακτικής προσέγγισης. Έχουν γίνει πολλές έρευνες από ειδικούς της ψυχολογίας, της κοινωνιολογίας και πλήθος άλλων ειδικοτήτων  σχετικά με την αξία του κινήτρου στην ένταση και το αποτέλεσμα κάθε προσπάθειας. Με άλλα λόγια πότε κάνουμε κάτι με καλύτερα αποτελέσματα. Για εμένα όμως την πιο σίγουρη απάντηση τη δίνουν η κοινή λογική και το κοινό αίσθημα που όλοι διαθέτουμε. Πότε έχουμε περισσότερες πιθανότητες να κάνουμε κάτι επιτυχημένα και σε βάθος χρόνου; Όταν κάποιος ή κάτι  μας αναγκάζει; Όταν το επιβάλλουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας; Όταν αυτό που κάνουμε μας προσφέρει άμεσα χαρά και ικανοποίηση; Νομίζω πως η απάντηση έρχεται αυτόματα. Κάτι που μας αρέσει και μας προσφέρει ευχαρίστηση, συνήθως το κάνουμε καλά και συνεχώς βελτιωνόμαστε σ' αυτό. Αν το επιβάλλουμε οι ίδιοι στον εαυτό μα

Λόγος πολύς γίνεται σήμερα για τη δυσλεξία. Γονείς και εκπαιδευτικοί μιλάμε για αυτήν ανοιχτά, ξέρουμε τα συμπτώματά της, παρακολουθούμε εκπομπές και ενημερωνόμαστε.  Μέχρι να μας χτυπήσει την πόρτα. Γιατί για τη δυσλεξία ενημερωνόμαστε. Για τα παιδιά και τους ενήλικες που παρουσιάζουν δυσλεξία, δεν ξέρουμε τίποτα. Ούτε για τις οικογένειες που την αντιμετωπίζουν, ούτε για τις τάξεις όπου παρουσιάζεται, ούτε για τους δασκάλους που παλεύουν μαζί της.  Αυτό το θέμα είναι που με απασχολεί εδώ και πολλά χρόνια. Από τότε που σαν μαθήτρια δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί κάποια παιδιά δυσκολεύονται τόσο. Πώς γίνεται να ζορίζονται τόσο μέσα στην τάξη ενώ στο διάλειμμα αποδεικνύονταν τόσο έξυπνα και εφευρετικά; Αργότερα, σαν δασκάλα Αγγλικών, διάβασα πολύ και παρακολούθησα με ενδιαφέρον κάθε σεμινάριο και πρόγραμμα επιμόρφωσης που μπόρεσα να βρω, ώστε να μάθω τι είναι Δυσλεξία. Έμαθα το μάθημά μου καλά, ωστόσο πάντα είχα την αίσθηση οτι κάτι ακόμα μπορούσα να μάθω. Οι προσευχές μου εισακούστη