Dyslexia friendly

"Κάτσε να διαβάσεις, παιδί μου!" "Πώς να μάθει, αφού δεν κάθεται!" "Όλο σηκώνεται μέσα στο μάθημα και ενοχλεί τα άλλα παιδιά..." Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο! Αν δεν είσαι καθιστός, δε μαθαίνεις. Απ' οτι φαίνεται έχουμε συνδέσει την εικόνα ενός μαθητή με την καρέκλα και το θρανίο. Αν δείξεις σε κάποιον την εικόνα ενός παιδιού που τρέχει, χορεύει ή πηδάει και ρωτήσεις "τι κάνει αυτό το παιδί;" η πιο συχνή απάντηση που θα πάρεις είναι "παίζει!". Μετά έρχονται οι περιγραφικές απαντήσεις όπως "τρέχει", "χορεύει", "πηδάει". Η απάντηση "γυμνάζεται", "μαθαίνει χορό", "μαθαίνει να πηδάει ψηλότερα" δεν εμφανίζονται πουθενά. Η νευρολογική επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο ώστε να μπορεί να μας εξηγήσει σαφώς τη διαδικασία της μάθησης. Το πώς μαθαίνουμε. Ξέρουμε λοιπόν οτι η μάθηση είναι η διαδικασία δημιουργίας συνάψεων ανάμεσα στα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου. Με λ

Συνόδεψα μια προηγούμενη ανάρτησή μου με την οπτικοποιημένη ομιλία του Sir Ken Robinson , όπου αναφερόταν στη δημιουργία του υπάρχοντος εκπαιδευτικού συστήματος  με βάση το βιομηχανικό πρότυπο του 19 ου αιώνα. Και βέβαια ο Ken θα χαρεί να μάθει ότι συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Αυτό όμως που θα ήθελα να προσθέσω είναι ότι εκτός από το βιομηχανικό πρότυπο, το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα βασίζεται  και στην έννοια της δημοκρατίας.  Η εκπαίδευση έγινε προσιτή σε όλους, ανεξαρτήτως οικονομικού ή κοινωνικού υπόβαθρου. Όλοι μπορούσαν να επωφεληθούν από  ένα κοινό ξεκίνημα στη ζωή και ίσες ευκαιρίες στην εξέλιξή τους. Αντίστοιχα, το σύστημα αξιολόγησης εξασφάλιζε την αξιοκρατία και  έκανε χρέη «σύμβουλου επαγγελματικού  προσανατολισμού». Με λίγα λόγια, όλοι ξεκινούσαν να μαθαίνουν γράμματα. Αυτοί που «τα έπαιρναν» συνέχιζαν στις ανώτερες  βαθμίδες, αυτοί που δεν «τα έπαιρναν» μάθαιναν μια τέχνη ή/και επάνδρωναν διάφορες θέσεις  στη βιομηχανία και τη βιοτεχνία, αφού είχαν εξασφ